پیروزی انقلاب اسلامی

پيروزي انقلاب اسلامي

سقوط مراكز نظامي و انتظامي، درهم شكستهشدن لشكر گارد، دستگيري عدهاي از سران رژيم توسط مردم، اعلام بيطرفي ارتش از سوي شوراهاي ارتش، و مسلّحشدن مردم، حاميان بختيار را خلع سلاح كرد. با اين حال سرتيپ رحيمي (فرماندار نظامي تهران) كه هنوز در حال و هواي بازگشت شاه بهسر ميبرد، روز بيست و يكم بهمن اعلام حكومت نظامي كرد. بنا بر اظهارات رئيس پليس تهران، وي در فكر كودتا و راهاندازي حمام خون بود. او شب بيست و دوم بهمن را براي اجراي اين توطئهي شوم انتخاب كرده بود. امام در برابر اين توطئه، بيدرنگ اعلاميهاي صادر و حكومت نظامي را خدعه و خلاف شرع اعلام كرد و از مردم خواست به مقررات منع عبور و مرور توجه نكنند. در اين اعلاميه خطاب به ملت شجاع ايران و اهالي محترم تهران چنين آمده بود:

 

بطوريكه ميدانيد اينجانب بنا دارم كه مسائل ايران بطور مسالمتآميز حل شود ; لكن دستگاه ظلم چون خود را به حسب قانون محكوم ميبيند، دست به جنايت زده و در شهرهاي گرگان و گنبدكاووس به مردم شجاع مسلمان حمله كرده و كشتار نموده است و در تهران لشكر گارد بطور ناگهاني به نيروي هوايي كه به ملت پيوسته است، حمله نموده و نيروي هوايي به كمك مردم، شجاعانه آنان را شكست دادهاند. من اين تعرض غير انساني عمل گارد را محكوم ميكنم.

اينان ميخواهند با اين برادركشي دست اجانب را در كشور ما باز نگهدارند; و چپاولگران را به موضع خود برگردانند. من با آنكه هنوز دستور جهاد مقدس ندادهام، و مايلم تا مسالمت حفظ، و قضايا موافق آراء ملت و موازين قانون عمل شود، لكن نميتوانم تحمل اين وحشيگريها را بكنم; و اخطار ميكنم اگر دست از اين برادركشي برندارند، و لشكر گارد به محل خود باز نگردند، و از طرف مقامات ارتش از اين تعديات جلوگيري نشود، تصميم آخر را به اميد خدا ميگيرم، و مسئوليت آن با متجاسرين و متجاوزين است.

 

بهدنبال اعلاميهي امام، مردم به خيابانها ريختند و حكومت نظامي را شكستند. آنان در ساعت 5/4 بعد از ظهر روز بيست و يكم بهمن، به سوي اقامتگاه امام سرازير شدند و گروهي نيز به سوي نيروي هوايي به راه افتادند. آن شب بسياري از مردم تهران در پشت سنگرها ماندند و در برابر بازماندهي نيروهاي مسلح فرماندار نظامي تهران، به دفاع مسلحانه پرداختند.

سرانجام، روز سرنوشت فرا رسيد و نظام پوسيدهي ستمشاهي در 22 بهمن 1357، فروريخت و مبارزهي پانزده سالهي ملت مسلمان ايران به رهبري امام خميني به ثمر رسيد.

ايران از 17 تا 22 بهمن، يكي از دورانهاي استثنايي تاريخ سياسي جهان را گذراند، به اين گونه كه ايران براي مدت 5 روز با دو دولت، در يك مركز، بدون هيچگونه مرزبندي روبهرو بود; دولتي كه پشتوانه و عامل مشروعيت خود را از دست داده بود، و دولتي كه متّكي به رهبر انقلاب بود. از سوي ديگر، نخست وزيران هر دو دولت، نه تنها خصومتي با هم نداشتند، بلكه نقاط مشترك زيادي آن دو را به هم نزديك ميكرد و اجازه نميداد درگيري آن دو از محدودهي كلام فراتر رود، با اين كه انقلابي كه دولت موقت مسئوليت اجرايي آن را برعهده داشت، در ستيز آشتيناپذير و مسلحانه با دولتي بود كه بختيار نمايندهي آن بود!