هم‌قدم با فرشتگان

هم‌قدم با فرشتگان

مي‌خواهي جانت را به موجاموجي طواف بسپاري. مي‌خواهي با تمام وجودت خود را بزني به تلاطم طواف. احساس مي‌كني كعبه نقطه اصلي جهان است كه عالمي به دور آن مي‌چرخند و تو هم مثل ذره‌اي تنها و رها در گرداگرد آن مي‌چرخي. به حجرالاسود كه مي‌رسي طواف را با تكبير آغاز مي‌كني، همين كه الله‌اكبر مي‌گويي احساس بي‌وزني مي‌كني، موجي متلاطم به دور كعبه مي‌چرخند و تو هم با آنها مي‌چرخي. چرخش اين گونه، آنهم دور خانه كعبه تو را تا عرش مي‌برد. اصلاً به اين توجه نداري كه آدم‌هاي اطرافت از چه نژادي هستند اين را مي‌داني كه همه اين جا يك ذره از تلاطم نابي هستند كه به گرد خانه خدا مي‌چرخند.

به وجد آمده‌اي دور سوم و چهارم كه مي‌رسي ديگر از خود بي‌خود شده‌اي، ذكر نام پروردگار بي‌اختيار بر لبانت جاري مي‌شود، بي‌اختيار با خدا حرف مي‌زني، تمام نام‌هايي كه از او سراغ داري را بر زبان مي‌آوري و گاهي هم سكوت مي‌كني. سكوتت كه از هزاران هزار جمله و كلمه بامعناتر است. نمي‌داني اين چه حس زيبايي است كه در جانت نشسته است. اين لحظات براي تو تكرار نشدني است، باور نكردني است. مي‌چرخي دور خانه خدا... هنوز برايت جاي سوال است كه چرا اين همه خوبي در اين منطقه از زمين جمع شده است. چرا اين قدر احساس بي‌وزني مي‌كني.

خداي سبحان براي اين كه انسان فرشته‌خو شود و آثار فرشتگان را در خود باز يابد، از او مي‌خواهد تا روزه بگيرد. وجه اشتراك انسان روزه‌دار و فرشتگان اين است انسان روزه‌دار از خوردن و آشاميدن و لذايذ طبيعي مثل فرشتگان دور مي‌شود. طواف هم براي ما انسان‌ها اقتدا كردن به فرشتگان است. اگر فرشتگان در عرش خدايند ما نيز در زمين حول كعبه مي‌چرخيم كه كعبه تنزل يافته بيت معمور و نازل شده از عرش است. حالا مي‌فهمي اين همه سرمستي از كجاست. حالا درمي‌يابي كه تو پا جاي پاي فرشتگان گذاشته‌اي. حالا مي‌فهمي كه انسان در طواف به فرشتگاني اقتدا مي‌كند كه عرش زير پايشان است و تو اين‌جا همان حالي را داري كه فرشتگان در عرش دارند و اين همه زيبايي حكايت از آن دارد.

دلت مي‌خواهد قرآن بخواني، دلت مي‌خواهد ذكر بگويي، دلت مي‌خواهد استغفار كني، دلت مي‌خواهد تسبيح و تمحيد خداوند را بر زبان جاري سازي... همه اينها حكايت آن را براي تو در بر دارد كه تو جاي پاي فرشتگان گذاشته‌اي و مثل آن‌ها در حال قدم زدن در عرش خدايي.