اعتراف ابوهریره بر حدیث غدیر

اعتراف ابوهريره بر حديث غدير

اميرالمؤمنين عليه السلام در ايام جنگ صفين نامه اي به معاويه نوشت و آن را به دست اصبغ بن نباته داد كه به او رساند. او مي گويد: داخل كاخ معاويه شدم در حالي كه بر قطعه چرمي نشسته بود و بر دو بالش سبز تكيه داده بود.

در طرف راست او عمرو بن عاص و حوشب و ذولكاع و در طرف چپ او برادرش عتبه و در برابرش ابوهريره و چند نفر ديگر قرار داشتند.

پس از آن كه معاويه نامه آن جناب را قرائت كرد. گفت: همانا علي عليه السلام قاتلان عثمان را به ما تسليم نمي كند. اصبغ گويد: به او گفتم: اي معاويه، خون عثمان را بهانه مگير! تو جوياي پادشاهي و سلطنت هستي و اگر در زمان زندگي عثمان مي خواستي او را ياري كني، مي كردي. ولي در كمين فرصت و در انتظار كشته شدن بودي تا اين امر را دستاويز رسيدن به پادشاهي قرار دهي.

اصبغ گويد: معاويه از سخنان من در خشم شد و من خواستم خشم او بيشتر شود. لذا رو به ابي هريره كردم و به او گفتم: اي يار رسول الله من تو را سوگند مي دهم به آن خداوندي كه معبودي جز او نيست و داناي آشكار و نهان است و به حق حبيبش مصطفي صلي الله عليه و آله و سلم كه مرا خبر دهي، آيا روز غدير خم را درك نمودي و حضور داشتي؟ گفت: بلي حاضر بودم.

گفتم: درباره حضرت علي عليه السلام از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم چه شنيده اي؟ گفت: شنيدم كه رسول خدا فرمود: «من كنت مولاه فعلي مولاه...» به او گفتم: بنابراين اباهريره تو با دوست از دشمن شدي و با دشمن او دوست. در اين موقع ابوهريره نفس بلندي كه حاكي از تأسف او بود كشيد و گفت: «انا لله و انا اليه راجعون» [1] الغدير، ج 2، ص 70.