وارستگى از اسارت شکم

وارستگي از اسارت شكم

جواد محدثي

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

سنت نبوي و سيره پيامبر اكرم(صلي الله عليه وآله) در مورد خوردني‌ها و آشاميدني‌ها و نحوه خوردن و آشاميدن و نوع غذا و ادب سفره و طعام از نكات آموزنده است. شكم پرستي و حرص بر طعام و پرخوري، از صفات ناپسند است. اولياي الهي پيوسته از اسارت شكم آزاد بوده‌اند و غذا و طعام را براي ادامه حيات مي‌خواستند، نه حيات را براي خوردن و آشاميدن. از اين جهت جلوه ديگري از زهد را در مورد خوراكي‌ها در زندگي پيامبرخدا(صلي الله عليه وآله) مي‌بينيم. به فرموده امام صادق(ع): نزد پيامبر خدا(صلي الله عليه وآله) هيچ چيز محبوب تر از اين نبود كه پيوسته گرسنه و خائف از خدا باشد. امام صادق(ع) وقتي سخن از گرسنگي كشيدن‌هاي پيامبر و سير نخوردن‌ها و اكتفا به نان جو كردن ايشان مي‌گفت، مي‌افزود: نمي‌گويم كه آن حضرت نداشت و نمي‌يافت كه بخورد! چرا كه او گاهي به يك نفر صد شتر جايزه داد و اگر مي‌خواست مي‌خورد، جبرئيل سه باركليدهايگنجينه‌هاي زمين را براي او آورد و او را در پذيرفتن آن مخيّر ساخت، بي آنكه از درجات اخروي حضرتش اندكي كاسته شود، اما باز هم آن حضرت نيازمندي و تواضع در پيشگاه خدا را ترجيح مي‌داد. كسي از امام صادق(ع) پرسيد: آيا اين روايت صحيح است كه پيامبر اكرم(صلي الله عليه وآله)از نان گندم سير نخورد؟ فرمود: نه اصلاً نان گندم نمي‌خورد بلكه از نان جو آن قدر نخورد كه سير شود! مقيّد نبودن آن حضرت به نوع خاصي از غذا جز اين قيد و شرط كه حلال باشد، نشانه ديگري از اين وارستگي بود: «كانَ رَسُولُ الله يأكُلُ الأصنافَ مِنَ الطَّعامِ». پيامبر خدا هر نوع غذا را مي‌خورد. گاهي از گرسنگي سنگ به شكم خود مي‌بست. هر غذايي كه حاضر بود مي‌خورد و هر چه را مي‌يافت رد نمي‌كرد.

 

 

(پي نوشتها در دفتر نشريه زائر موجود مي‌باشد)