اوج عروج

اوج عروج

<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

از ساعت 9 شب آن‌جا بودم. زائران يك يك مي‌آمدند؛ وعده ما ساعت يازده شب طبقه سوم مسجدالحرام روبروي ركن يماني بود. پس از جست‌وجويي مختصر همديگر را پيدا مي‌كردند، خواهران پشت سرِ آقايان رو به كعبه معظمه مي‌نشستند. تقريباً حوالي ساعت 11/5 اكثر زائران جمع شده بودند شب جمعه بود و گروه‌هاي ايراني و... بصورت جمعي و گروهي هر كدام در قسمتي از مسجد به خواندن دعاي روح بخش كميل مشغول بودند. آن شب همه عوامل كاروان اعم از مدير، معاون، پزشك و... حضور داشتند. دعا را شروع كردم و زائران مشتاقانه زمزمه مي‌كردند بعضي از فرازهاي دعا را ترجمه مي‌كردم و گاه‌گاه با خدا خودماني حرف مي‌زدم به اواخر دعا نزديك مي‌شديم: يا ربّ يا ربّ يا ربّ همه با اشك و تضرّع زمزمه مي‌كردند؛ يا ربّ يا ربّ يا ربّ آخرين يا ربّ دعاي كميل را نيز خواندم صداي همهمه‌اي شنيدم خانمي حدوداً 60 ساله پشت سر من نشسته بود، گويا حالش منقلب شده بود، مي‌گفتند غش كرده است. آب بصورتش پاشيدند، امّا نه، يك نفر صدا كرد: آقاي دكتر آقاي دكتر انگار حالش خوب نيست دكتر بالاي سرش آمد «دورش را خلوت كنيد» چند لحظه‌اي گذشت دوباره پشت سرم را نگاه كردم ديدم دكتر با نگراني مشغول ماساژ قلبي است و يكي از خانم‌هاي زائر كه شغلش پرستاري بود به او تنفس مصنوعي مي‌داد. مفاتيح را بستم به سرعت خودم را به شرطه رساندم. (اورژانس اورژانس كجاست؟) «باب تحت باب رقم 28» (پايين درب شماره 82) به سرعت پايين رفته و اورژانس را با تجهيزات ناقصي كه داشت نزد بيمار آوردم داخل كيفش آمپول‌هاي مناسب براي احياء‌ قلبي را نداشت در اين رفت و برگشت سه چهار نفر از پزشكان كاروان‌هاي ديگر جمع شده بودند. خانم‌ها امن يجيب مي‌خواندند؛ آقايان كاروان ساير زائرين را از اطراف زائر يارب گوي دعاي كميل دور مي‌كردند تلاش‌هاي پزشك فايده‌اي نداشت. خانم ربابه منظريان در سن 60 سالگي در مسجدالحرام در حالي كه كف پاي او كاملاً بطرف كعبه مقدسه بود و با گفتن يا رب يا رب يا رب دعاي كميل را به آخر مي‌رسانيد عمر پر بركتش به آخر رسيد. هنيئاًلك.

 

والسلام/سيدمجيد حسين‌زاده حجازي/كاروان 13383