زیارت زمینه سازِ معرفت و محبّت

زيارت زمينه سازِ معرفت و محبّت<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 

جواد محدثي

 

معرفت و عشق، پاي را به رفتن مي‌گشايد و دوستي به ديدار مي‌انجامد. گاهي جريان برعكس اين است. يعني ديدن، دوست داشتن را به دنبال دارد و ديدار، عشق مي‌آفريند و زيارت سببِ حصول معرفت مي‌گردد. وقتي كه ديدار، بذر عشق بپاشد، ملاقات، محبّت مي‌آورد و نزديك شدن جسم، نزديك شدن روح را به دنبال دارد و از قرب مادّي مي‌توان به قرب معنوي رسيد. چه بسيار پيوندها و عشقها كه مولود يك برخورد بوده است. زيارت از اين مقوله است. يعني اگر انسان برود و ببيند و خود را در فضاهاي خاطره‌آميز قرار دهد و در شعاع يك پرتو قرار بگيرد، حرارت معني، وجود يخ‌زده زائر را گرم مي‌كند و فروغ ديدار، خانه دل را روشن مي‌سازد و ديده اهل نظر، مسِ وجودش را كيميا مي‌كند. وقتي كسي در مدار عشق قرار گرفت و در حيطه و قلمرو محبّت الله و اولياء الله وارد شد، خود اين محبّت چاره ساز است. مگر مي‌شود انساني خدا را دوست داشته باشد، ولي خدا او را دوست نداشته باشد؟ مگر مي‌شود كسي شيفته پيامبر باشد، ولي پيامبر به او بي‌توجّه باشد؟وقتي انسان به پيامبر و امام معصوم سلام مي‌دهد، جواب مي‌شنود و آنان توجّه دارند. در زيارتنامه‌ها، در موارد متعدّدي چنين تعبيري وجود دارد كه گفته مي‌شود: اشهدُ انّكَ تَشْهَدُ مَقامي وَتَسمَعَ كَلامي وَتَرُدّ سَلامي. يعني شهادت مي‌دهم كه تو شاهد اين مقام و موقعيّت زيارتي من هستي و سخنم را شنيده و سلامم را پاسخ مي‌گويي. از پيامبر اسلام(ص) نقل شده است: خداوند را فرشتگاني است كه در روي زمين مي‌گردند و سلامهاي امّت مرا به من مي‌رسانند.