یادداشت آنک وارثان ابراهیم ( ع )
آنک وارثان ابراهیم ( ع ) روزهای خوش عرفات و مشعر و منا به پایان رسید؛ روزها و شب‌هایی که یک عمر خاطره را در اذهان مرد و زن زائر باقی گذاشت و کوله باری از عواطف و احساسات پاک و فطری انسانی و نجواهای عاشقانه و خاضعانه را بر دوش ستبر مردان راستین طریق بندگی
آنك وارثان ابراهيم ( ع )
روزهاي خوش عرفات و مشعر و منا به پايان رسيد؛ روزها و شب‌هايي كه يك عمر خاطره را در اذهان مرد و زن زائر باقي گذاشت و كوله باري از عواطف و احساسات پاك و فطري انساني و نجواهاي عاشقانه و خاضعانه را بر دوش ستبر مردان راستين طريق بندگي و عبوديت نهاد. اشك‌هايي كه پهنه گونه‌ها را در نورديده بود و قطره‌هاي عرقي كه شبنم‌وار گستره پيشاني‌ها را سرشار كرده بود، نويد بخش رأفت و رحمت پروردگار و اميدواركننده سرانجام خوش و عاقبت به خيري براي ميهمانان ضيافت الهي بود. شانه‌هايي كه از هق هق گريه در دعاي عرفه مي‌لرزيد و ديدگاني كه شب هنگام در مشعر به ستارگان چشم دوخته بود و تفكر در جهان و پديده‌هاي آن و درون آدمي را فرا ياد مي‌آورد و دستاني كه حماسه شكستن شياطين را در هجوم سنگ‌ها در منا رقم مي‌زد ، همه و همه ، پيمودن پلكان كمال و ترقي معنوي بود؛ خوش تر و دل‌انگيزتر از همه اينها، فريادهاي پرطنين زائران در اعلام برائت از امريكا و اسرائيل بود كه حج را با تنوعي ديگرگون از گستره عبادت فردي صرف بيرون مي‌آورد و به حركتي عبادي – سياسي تبديل مي‌كرد.
زائران بيت‌الله الحرام، راه ابراهيم(ع) و فرزندش اسماعيل را در دعوت به توحيد و نفي بت ها و شياطين و نمرودها زنده ساختند و اين ، توفيقي كم‌نظير است؛ با اين همه، نگهداشت و حفظ پرتداوم آنچه در اين ايام به دست آورده‌ايم، بسيار مهم است؛ چه آنكه گاه افراد معنويت فراواني را به دست مي‌آورند اما بسيار زود از دست مي‌دهند؛ چه بسيار افرادي كه گلستان‌هاي بسياري از گل‌هاي عبادت و عبوديت فراهم مي‌آورند اما به يكباره با آتشي از گناه، آن را نابود مي‌سازند. آتشي كه گاه دود آن نيز به چشمشان فرو خواهد رفت. از اين رو، هرگز و هرگز، فراموش نكنيم كه ما وارثان راه ابراهيم(ع) هستيم و بايد در راه پروردگارمان، در عرصه‌هاي فردي و اجتماعي، بي‌‌تاب چون گلوي اسماعيل باشيم.