یادداشت بشتابیم

بشتابيم

واژه حجاز از حاجز گرفته شده كه به معناي مانع است. اين نام بدين دليل است كه رشته كوه سراه كه از شمال تا جنوب در برابر درياي سرخ كشيده شده و طول آن 1760 كيلومتر است، دو قسمت را از يكديگر جدا كرده كه در يك سوي آن نجد و در ديگر سو تهامه قرار گرفته است. بدين ترتيب اين كوه ها مانعي در ميان اين دو ناحيه است و حجاز دقيقا شامل بخش كوهستاني به سمت غرب (درياي سرخ) است.

حجاز چون ديگر نواحي جزيره العرب بسيار خشك و كم آب است و تنها در برخي از وادي ها، آبهاي فصلي يا چاه وجود دارد كه از قديم برخي از قبايل عرب را پيرامون خود گرد آورده است. به همين دليل در قديم و تا همين دهه اخير يكجا نشيني شهري و روستايي كمتر در حجاز وجود داشته و در زمان ظهور اسلام تنها چند ناحيه به عنوان مراكز شهري شناخته مي شده است: مكه، طائف، يثرب و خيبر.اكنون من و تو همه نقاط جهان را رها كرده ايم و با هجرت از شهر و ديار آشنايانمان، پا به وادي حجاز نهاده ايم. براي چه؟ آيا جز آن است كه اشتياق و اطاعت امر پروردگار، به جا آوردن حج ابراهيمي و زيارت قبر پيامبر گرامي اسلام و امامان بقيع و ... ما را به اين سرزمين كشانده است؟ آيا جز دل كندن از زخارف دنيا و رو آوردن به معنويات ما را به اين سرزمين رهنمون شده است؟

بي ترديد روح بندگي و عبوديت و شوق زيارت ما را به اين سرزمين مقدس كشانده است. پس حال وقت بهره برداري است. بهره برداري از آنچه سال ها آرزوي آن را داشتيم. من و تو در بازگشت از اين سرزمين دل هاي حسرت خورده اي را فرا روي خود مي بينيم كه اشتياق لحظه اي حضور در مسجد الحرام يا مسجد نبوي را دارند. چيزي به پايان سفر نمانده است. بشتابيم.