رواق روشنی با دعا به حج رفت

با دعا به حج رفت

نگارنده كتاب كرامات صالحين مي‌نويسد: سال‌ها بود كه در آرزوي تشرف به زيارت خانه خدا بودم و همواره اين دعا را در ماه‌هاي رمضان مي‌خواندم كه: اللهم إني أسئلك أن تصلي علي محمد و آل محمد...أن تكتبني من حجاج بيتك الحرام...» اما دعايم به هدف اجابت نمي‌رسيد، به‌ويژه كه اين تقاضا از خدا در سال‌هاي غمباري بود كه سعودي‌ها خون حاج سيد ابوطالب اردكاني يزدي را بدون هيچ گناهي بر زمين ريخته بودند و رابطه دو كشور قطع شده بود و هيچ كس اجازه ورود به خاك سعودي و انجام مناسك حج را به مدت هفت سال نيافت. به هرحال پس از هفت سال به تلاش برخي از كشورهاي اسلامي،روابط ايران و سعودي رو به بهبود نهاد و زائران ايراني كه ازسال 1360 ه‍.ق در موسم حج غايب بودند، بار ديگر در سال 1367 هـ . ق سيل آسا از سراسر ايران راهي حجاز شدند. نگارنده نيز با وجود عدم امكانات مالي، تصميم به انجام حج گرفتم و پس از تصميم نخستين وسيله آنكه گذرنامه بود، به آسان‌ترين شيوه ممكن فراهم شد، اما روشن است كه گذرنامه با فقدان امكانات مالي كارساز نيست و تنها اميدم توسل به خاندان وحي و رسالت بود كه بر اثر الطاف و عنايات آنها، به آرزوي ديرينه‌ام دست يابم.

به همين جهت پنج شنبه‌اي به همراهي برخي از دوستان به زيارت امامزاده ابوالحسن كه در دو كيلومتري غرب شهر ري است، رفتيم كه بسيار مجرب است و شب را تا بامداد در حرم آن حضرت به توسل و توجه گذرانده و حاجت خويش را خواستم. شب جمعه بود كه در عالم خواب ديدم وارد مسجدي شدم كه پيامبر(ص)و اميرالمؤمنين(ع) در آن جا بودند. من به آن دو شخصيت فرزانه سلام و اظهار ارادت كردم و ديدم پيامبر(صلي الله عليه وآله) رو به علي(عليه السلام) كرد و فرمود: علي جان! رازي مي‌خواهد امسال به خانه خدا مشرف شود، اما وسائل آن را ندارد، من دعا مي‌كنم شما آمين بگو تا فراهم شود. و آن‌گاه آن گرامي دعا كرد و امير مؤمنان(ع) آمين گفت. من در اوج شادماني از خواب بيدار شدم و به بيت آيت الله حاج شيخ علي اكبر برهان ـ كه از علماي تهران و دوستان نزديك بود ـ رفتم و جريان را به او باز گفتم. ايشان فرمود: امسال به طور قطع تو به خانه خدا تشرف خواهي يافت، اگر چه كسي از ايران نرود; چرا كه اين روايت از پيامبر(صلي الله عليه وآله) قطعي است كه فرمود: «من رآني فقد رآني». و افزود: اگر به راستي دعاي پيامبر(ص) و آمين امير مؤمنان(ع) به هدف اجابت نرسد، روشن است كه دعاي ديگران هرگز به جايي نمي‌رسد، شما مطمئن باش كه امكانات و وسائل و مخارج سفر خواهد رسيد.در اوج اميد به منزل بازگشتم و به انتظار گشايش در كارم نشستم، اما شگفتا كه ساعتي نگذشته بود كه دو نفر از راه رسيدند و مخارج سفر مرا آوردند و مصرانه تقاضاي عزيمت به سوي خانه خدا نمودند، به همين جهت نگارنده از راه زميني از تهران به عراق و از آن جا به كويت و از آن جا به وادي عقيق رسيدم و احرام حج را به ياري خدا بستم و به سوي حرم به راه افتادم. پس از انجام حج و زيارت پيامبر(ص) در مدينه منوره نيز به همان صورت از راه كويت به عراق وارد شدم و پس از تشرف به عتبات عاليات و درك بركات و آثار بسيار از جمله شفاي پايم كه مدت‌ها به بيماري ناشناخته‌اي گرفتار و از همه جا نوميد شده بودم، به ايران بازگشتم.

كرامات صالحين، ص 34 ـ 35