میقات

ميقات حج - سال اول ـ شماره چهارم ـ تابستان 1372

ميـقـات

احد ده بزرگي

بهوش ايدل كه ميقات است اينجا * * * محل نفي و اثبات است اينجا

از اينجا ساز وحدت مي شود ساز * * * از اينجا مي شود پرواز آغاز

از اينجا بايد آهنگ سفر كرد * * * يقين خويشتن را بارور كرد

محل نيت پاك است اينجا * * * مكان رشد ادراك است اينجا

اگر داري سر پيوند با دوست * * * برآر از دل خروش دوست يا دوست

در اين ره گرچه بي شيب و فراز است * * * مكن وحشت توكل چاره ساز است

توكل بر خداي خويشتن كن * * * زجان اثبات حق و نفي من كن

برآ از چاه شب چون مهر خاور * * * زممكن رو بسوي واجب آور

چو غنچه جامه جان را قبا كن * * * صدف را از گهر ديگر جدا كن

چو عريان از وجود خويش گشتي * * * تهي از نخوت و تشويش گشتي

به آب توبه جان را پاك گردان * * * شكوفا غنچه ادارك گردان

صفا دادي چو بيرون و درون را * * * بخوان انااليه راجعون را

حديث مرگ قبل از مرگ اين است * * * طريق وصل حق جويان چنين است

بگو يارت مرا ثابت قدم دار * * * به پاكي در دو عالم محترم دار

رهايم كن الهي از دو روئي * * * بده بر فطرتم آئينه خوئي

صفاي صبح صادق بر دلم ده * * * به قرب خويش در دل منزلم ده

صفا چون يافتي شكر خدا كن * * * بدور از خويشتن شك و ريا كن

مبادا شعله شك بر فروزد * * * گل پاك يقينت را بسوزد

ز وسواس و ريا كاري بپرهيز * * * مكن اين شعله را در خويشتن تيز

نگيرد تا غرورت دامن هوش * * * بحق رو كن بكن خود را فراموش

بريز از ديده اشك و هاي و هو كن * * * درون را چون برونت شستشو كن

چو بيرون و درونت پاك گرديد * * * دلت روشن تر از افلاك گرديد

بپوش احرام و ترك ما و من كن * * * بدست خود منيت را كفن كن

كفن كن خويش را بي خويش آنگاه * * * بر آراز پرده پر شور دل ، آه

بگو يارب دگر كارم تمام است * * * بمن جز شوق وصل حق حرام است

قدم در دامن محراب بگذار * * * به سجده سر چنان مهتاب بگذار

پس آنگه لب زجام شوق تركن * * * خروشان نغمه لبيك سر كن

بگو لبيك يا معبود لبيك * * * مرا تنها توئي مقصود ، لبيك

* * *