چرا شیعیان امامان خود را از فرزندان امام حسین(ع) انتخاب کرده‌اند؟
پاسخ: شیعه بر پایه آیات قرآن، سنت پیامبر(ص) و روایات اهل بیت: معتقد است که مسئله امامت به تعیین الهی است نه به انتخاب مردم. «مفضل بن‌عمر» نقل می‏کند که از امام صادق(ع) درباره این سخن خداوند پرسیدم: (وَ إِ
پاسخ:
شيعه بر پايه آيات قرآن، سنت پيامبر(ص) و روايات اهل بيت: معتقد است كه مسئله امامت به تعيين الهي است نه به انتخاب مردم.
«مفضل بن‌عمر» نقل مي‌كند كه از امام صادق(ع) درباره اين سخن خداوند پرسيدم: (وَ إِذِ ابْتَلَي إِبْراهيمَ رَبُّهُ بِكَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ)؛ «هنگامي كه پروردگار ابراهيم، او را با دستوراتي آزمود و او به‌طور كامل از عهدة آنها برآمد». (بقره: 124) امام فرمود:
آنها سخناني بود كه حضرت آدم از پروردگارش دريافت و سپس توبه كرد. اين كلمات چنين‌اند: «يَا رَبِّ أَسْأَلُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ إِلّا تُبْتَ عَلَيَّ فَتَابَ اللهُ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيم»[1]؛ «پروردگارا! به حق محمد و علي و فاطمه و حسن و حسين از تو درخواست ميكنم كه توبه مرا بپذيري! پس خداوند توبه او را پذيرفت كه او بسيار توبهپذير و مهربان است».
به آن حضرت گفتم: «اي پسر پيامبر! مقصود از {فَأَتَمَّهُنَّ} چيست؟» فرمود: «آن را تا قائم تمام كرد»؛ يعني دوازده امام، كه نُه تاي آنان از فرزندان حسين(ع) به شمار مي‌روند [را يكي يكي نام برد].
مفضل ميگويد: به آن حضرت عرض كردم: اي پسر پيامبر! به من خبر بده از سخن خداوند كه ميفرمايد: «آن را كلمهاي پايدار در نسل او قرار دادم».[2] فرمود: «مقصود از آن، امامت است كه خداوند آن را تا روز قيامت در نسل حسين(ع) قرار داده است».
گفتم: «اي پسر پيامبر! چرا امامت در نسل حسين(ع) قرار گرفت و در نسل حسن(ع) قرار نگرفت؟ هر دو فرزند و نوه پيامبر و سرور جوانان بهشتي بودند!»
حضرت فرمود:
موسي و هارون (ع) هر دو برادر و نبي مرسل بودند و خداوند نبوت را در نسل هارون نه در نسل موسي(ع) قرار داد و كسي نبايد بگويد كه چرا خدا چنين كرد. امامت نيز جانشيني خداوند است و كسي را نسزد كه بگويد: «چرا آن را در نسل حسين(ع) و نه حسن(ع) قرار داد»؛ زيرا خداوند بر پايه حكمت كار مي‌كند و از آنچه مي‌كند، پرسيده نميشود، اما ديگران پرسيده مي‌شوند.[3]
در روايات ديگري آمده است:
خداوند به دليل شهادت امام حسين(ع) و سختي‌هايي كه او در عاشوراي سال 61ه .ق به جان خريد، چند چيز را به او عطا كرد: امامت را در نسل او قرار داد؛ در خاك و تربتش شفا قرار داد؛ دعا در كنار قبرش مستجاب و بر عمر زائران قبرش افزوده مي‌شود.[4]
ازاين‌رو خداوند امامت را در نسل حسين(ع) قرار داد نه در نسل امام حسن(ع).
رجوع شود: شكست اوهام، 57.