چرا ائمه از قدرت الهی برای نابودی دشمنانشان بهره نمی‌گرفتند؟
پیامبر اسلام(ص) از نظر قرآن، قدرت شگرفی داشته و ماجرای معراج، شق القمر و دیگر معجزات و کرامات او که در کتاب‌های حدیث متواتر نقل شده است بر این گفته گواهی می­دهد. اما دندان او به رغم این قدرت فرا طبیعی‌اش در جن
پيامبر اسلام(ص) از نظر قرآن، قدرت شگرفي داشته و ماجراي معراج، شق القمر و ديگر معجزات و كرامات او كه در كتاب‌هاي حديث متواتر نقل شده است بر اين گفته گواهي ميدهد. اما دندان او به رغم اين قدرت فرا طبيعي‌اش در جنگ احد با تير يا سنگ دشمن شكست و چهره‌اش خونين شد[1] و هفتاد نفر از يارانش به شهادت رسيدند.[2] وي در جنگ خندق از گرسنگي سنگ بر شكم مي‌بست[3] و در حديبيه ناگزير شد كه با مشركان مكه صلح كند. آرايش نظامي او در جنگ هوازن به هم ريخت و نيروهايش گريختند. او در محاصره طائف پيروزي به دست نياورد و قبيله‌هاي بسياري پس از درگذشتش در جزيرة العرب شورش كردند. چرا پيامبر با آن قدرت شگرفش با اين مشكلات روبه‌رو شد؟
پاسخ:
پاسخ اين است كه انبيا به شيوه‌هاي عمومي و روش‌هاي عادي به تبليغ مي‌پرداختند و با دشمنانشان مي‌جنگيدند و تنها براي اثبات نبوتشان يا هنگامي كه وضع ويژه‌اي پيش مي‌آمد، از نيروي غيبي كمك مي‌گرفتند. اميرمؤمنان (ع) و امامان بعدي نيز با وجود برخورداري از امدادهاي غيبي جز در موارد اندك و استثنايي از آن بهره نمي‌گرفتند.
رجوع شود: شكست اوهام، ص 55.