بزرگداشت ایام تولد و وفات اولیاء خدا

در اين زمينه آياتي كه ما را به ضرورت بزرگداشت پيامبر فرا مي خواند، بر جواز اين امر كفايت مي كند:

1- « فالذين آمنو به و نصروه و عزروه و نصروه اتبعو النور الذي انزل معه اولئك هم المفلحون» (1) كساني كه به او ايمان آوردند و او را بزرگ شمردند و ياريش كردند و . . . رستگارند.

2- يعقوب شب و روز بر فراق يوسف مي گريست تا «وابيضت عيناه من الحزن فهو كظيم» (2) چشمانش از فرط اندوه سفيد شد در حالي كه او خشم خود را فرو مي برد.

3- «قل لا اسئلكم عليه اجراً الا الموده في القربي» (3) بگو از شما پاداشي جز محبت به نزديكانم نمي خواهم. حال اگر فردي پس از چهارده قرن بخواهد اين واجب را ادا كند آيا مطلوب نيست كه براي فرح ايشان مسرور و براي اندوه آنان محزون گردد؟

4- «و رفعنا لك ذكرك» (4) ما ياد تو را بالا برديم. اقامۀ جشن ها و مراسم براي پيامبر (ص) نوعي بالا بردن ياد اوست. اينك اين سوال به نظر مي رسد كه چرا بين گفتار و كردار وهابيون اينگونه تناقص وجود دارد؟ چرا ايشان از اقامه جشن براي ميلاد پيامبر (ص) منع مي كنند و دليل مي آورند كه اين امر در شرع اسلام وارد نشده است، در حاليكه براي رجال سياسي خود بزرگترين جشن ها را برپاي مي دارند؟

مسلمانان از زمان هاي دور بر اقامۀ جشن در ميلاد پيامبر (ص) اهتمام داشته اند.

دياربكري مي گويد: « . . . مسلمانان همواره ميلاد حضرت را جشن مي گرفته اند، وليمه ها مي داده اند، اظهار سرود مي كرده اند و مولودي مي خواندند.» (5)