آیا همه موارد اختلافی میان شیعه و سنی در منابع اهل سنت دلیل دارد؟
برای اثبات برخی موارد اختلافی میان شیعه و اهل سنت، می‌توان از منابع علمای شیعه دلیل آورد؛ مواردی مانند واقعه غدیر، شهادت حضرت زهرا۳ و حتی امامت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف). پرسشی که مطرح است، این است که آیا برای همه موارد اختلافی میان شیعه
براي اثبات برخي موارد اختلافي ميان شيعه و اهل سنت، مي‌توان از منابع علماي شيعه دليل آورد؛ مواردي مانند واقعه غدير، شهادت حضرت زهرا۳ و حتي امامت امام زمان(عجل الله تعالي فرجه الشريف). پرسشي كه مطرح است، اين است كه آيا براي همه موارد اختلافي ميان شيعه و سني، مي‌توان از كتاب‌ها و سخنان علماي اهل سنت دليل و برهان آورد؟ پرسش دوم اين است كه آيا اهل سنت نيز مي‌توانند براي تمام مواردي كه ادعا مي‌كنند يا حتي بخشي از آنها، با استفاده از كتاب‌ها و منابع شيعيان دليل بياورند.
× پاسخ
شيعيان مي‌توانند با مراجعه به متون حديثي، تاريخي و همچنين ديدگاه‌هاي انديشمندان اهل سنت، همه آموزه‌هاي اختصاصي شيعه را اثبات كنند. تا كنون نيز علماي بزرگ شيعه، ده‌ها كتاب و مقاله دراين‌باره نوشته‌اند كه برخي از آنها عبارت‌اند از: «المراجعات» نوشته سيد شرف الدين عاملي؛ «شب‌هاي پيشاور» اثر مرحوم سلطان الواعظين؛ «الغدير» نوشته مرحوم علامه اميني و «عبقات الانوار» نوشته مير حامد حسين لكنهوي و.... همچنين نويسندگان شيعه با استفاد از منابع درجه اول اهل سنت و در دفاع از حقانيت شيعه، در مسائل گوناگون ديگر، تك نگاري‌هاي فراواني نوشته‌اند.
به طور كلي، هيچ مسئله اختصاصي در شيعه وجود ندارد كه در منابع اهل سنت، دليل و شاهدي بر آن وجود نداشته باشد.
در بخش دوم پرسش آمده است: آيا اهل سنت نيز مي‌تواند با استفاده از منابع شيعه، آموزه‌هاي اختصاصي خويش را اثبات كند؟
پاسخ اين است كه آنها هيچ دليلي از منابع معتبر و صحيح شيعه براي اثبات موارد اختلافي ندارند، بلكه همان‌گونه كه در بخش اول اشاره شده، در خود متون اهل سنت، روايت‌ها و مستنداتي وجود دارد كه با ديدگاه شيعه، همسو و بر خلاف ديدگاه‌هاي اختصاصي آنان است؛ براي مثال، يكي از مسائل اختصاصي اهل سنت نماز تراويح است. در آثار اهل سنت آمده است: نماز تروايح از بدعت‌هاي خليفه دوم است، ولي بدعت خوبي است.[1] يكي ديگر از موارد اختلافي، جمع بين صلاتين (جمع بين نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء) است. در منابع معتبر اهل سنت، روايت‌هاي بسياري وجود دارد كه پيامبر اسلام(صلي الله عليه و آله) به جمع بين صلاتين اجازه داده است.[2]
بنابراين، اهل سنت نه‌تنها از منابع و مستندات شيعه دليل بر اثبات موارد اختلافي ندارند، بلكه همان‌گونه كه اشاره شد، دلايل فراواني در منابع درجه اول اهل سنت موجود است كه بر خلاف نظر و عمل آنان است.