چرا اهل سنت هنگام تشهد، انگشت سبابه خود را حرکت می‌دهند؟
اهل سنت به دو روایت که به چند طریق در صحیح مسلم آمده است، استدلال می‏کنند که رسول الله(صلی الله علیه و آله) در تشهد نماز، با انگشت سبابه اشاره می‌کرد،[1] ولی در توجیه و مقصود از آن و همچنین در کیفیت آن نیز با هم اختلاف دارند. مالکی‏ها می&z
اهل سنت به دو روايت كه به چند طريق در صحيح مسلم آمده است، استدلال ميكنند كه رسول الله(صلي الله عليه و آله) در تشهد نماز، با انگشت سبابه اشاره مي‌كرد،[1] ولي در توجيه و مقصود از آن و همچنين در كيفيت آن نيز با هم اختلاف دارند.
مالكيها مي‌گويند: در حال تشهد، مستحب است انگشت سبابه را به‌طور مكرر حركت دهند.
حنفيها نيز گفتهاند: در آخر تشهد در حال گفتن «لا اله»، بايد انگشت را به طرف بالا ببرند و در حال گفتن «إلّا اللَّه» پايين بياورند؛ يعني نمازگزار با زبان و با گفتن
«لا إله» الوهيت از غير خدا را نفي ميكند و با اشاره با انگشت نيز الوهيت از غير خدا را نفي ميكند و با گفتن «إلّا اللَّه» الوهيت خدا را اثبات ميكند و با پايين آوردن انگشت اشاره، الوهيت خدا را اثبات ميكند. (بالا بردن، اشاره به نفي و پايين آوردن، اشاره به اثبات است؛ هماهنگ كردن قول و فعل و اعتقاد).[2]
«لا إله» الوهيت از غير خدا را نفي ميكند و با اشاره با انگشت نيز الوهيت از غير خدا را نفي ميكند و با گفتن «إلّا اللَّه» الوهيت خدا را اثبات ميكند و با پايين آوردن انگشت اشاره، الوهيت خدا را اثبات ميكند. (بالا بردن، اشاره به نفي و پايين آوردن، اشاره به اثبات است؛ هماهنگ كردن قول و فعل و اعتقاد).[2]
حنبليها گفتهاند: هنگام تلفظ نام خدا، بايد با انگشت سبابه اشاره كنند.
شافعيها گفتهاند: هنگام گفتن «إلّا الله» بايد انگشت سبابه را بالا ببرند و در تشهد اول تا وقت ايستادن و در تشهد آخر تا سلام نماز، همچنان انگشت را بدون حركت بالا نگه دارند.[3]