اگر هدف ما زیارت است، چرا چند روز وقتمان را صرف پیادهروی کنیم و از زیارت بیشتر در جوار امام حسین(علیه السلام) محروم بمانیم؟
البته که در پیاده‌روی در راه زیارت، دشواری­ها و مشکلات بسیاری وجود دارد، ولی با توجه به روایتی که از رسول الله(صلی الله علیه و آله) آمده است که فرمود: «افضل الاعمال احمزها»؛[1] «بهترین اعمال، مشکل‏ترین آنهاست»، فلسفه ا
البته كه در پيادهروي در راه زيارت، دشواريها و مشكلات بسياري وجود دارد، ولي با توجه به روايتي كه از رسول الله(صلي الله عليه و آله) آمده است كه فرمود: «افضل الاعمال احمزها»؛[1] «بهترين اعمال، مشكلترين آنهاست»، فلسفه اين رفتار به خوبي روشن ميشود و به طور كلي، عباداتي كه با سختي همراه است، داراي ثواب بيشتري است.
در چگونگي به جا آوردن عبادات، ما تابع دستورات ديني
ائمه اطهار: هستيم. در روايات متعددي از سوي بزرگان دين،
به پيادهروي زيارت امام حسين(عليه السلام) بسيار تأكيد شده است. امام صادق(عليه السلام) در اين باره فرمود:
ائمه اطهار: هستيم. در روايات متعددي از سوي بزرگان دين،
به پيادهروي زيارت امام حسين(عليه السلام) بسيار تأكيد شده است. امام صادق(عليه السلام) در اين باره فرمود:
هر كس از خانهاش به قصد زيارت حسين بن علي بن ابيطالب(عليه السلام) بيرون آيد، اگر پياده باشد، خداوند براي هر گامش، حَسَنهاي مينويسد و يك زشتكاري را از او ميزدايد؛ و چون به حرم حسين(عليه السلام) رسيد، خداوند، او را جزو رستگاران مينويسد؛ و چون زيارتش را به پايان برد، خداوند، او را از رهايي يافتگان مينويسد؛ و چون بخواهد بازگردد، فرشتهاي نزد او ميآيد و به او ميگويد: «من، پيامآور خدايم. خداوند، به تو سلام ميرساند و ميفرمايد: عمل از سر گير، كه گذشتهات آمرزيده شد».[2]
روشن است تأثير زيارت با پيادهروي، در زيارت معمولي نخواهد بود. اين حقيقتي است كه بايد از راهپيمايان اين سفر معنوي و الهي پرسيد. آنان معتقدند وقتي يك زائر، چون قطرهاي به امواج خروشان ديگر شيعيان و محبان اهل بيت: ميپيوندد و در مسير عشق حسين(عليه السلام) گام برميدارد، از نگاه معنوي و خودسازي، ره صد ساله را يك شبه طي ميكند. بنابراين اين سفر، با همه دشواريهايي كه دارد، سهل و آسان ميشود.
از آنجايي كه زائر همچون قطره، به دريا متصل ميشود، خود نيز دريا ميشود و از ويژگيهاي دريا، اين است كه موج ايجاد ميكند. انشاء الله در آيندهاي نه چندان دور، شاهد رسيدن پيام اربعين به جهان خواهيم بود. بيدليل نيست كسي كه يكبار لذت پيادهروي را چشيده باشد، ممكن نيست كه به سادگي بار دوم، سوم و... را از دست دهد. تا زماني كه انسان نرود، توجه پيدا نميكند؛ انسان يك حال و هواي ديگري پيدا ميكند؛ يك شور و نشاط و يك عشق ديگري پيدا ميكند، كه وصفناپذير است. نكته مهم و قدسي درباره پيادهروي اربعين در كلام مرحوم آيتالله بهجت است كه فرمود:
امام زمان[ پس از ظهور، خود را به واسطه امام حسين(عليه السلام)، به همه عالم معرفي ميكند. بنابراين در آن زمان، بايد همه مردم عالم، حسين(عليه السلام) را شناخته باشند و پيادهروي اربعين، بهترين فرصت براي اين كار است.[3]
[1]. بحارالانوار، ج67، ص238.
[2]. تهذيب الاحكام، ج6، ص44؛ الوافي، ج14، ص1467؛ «مَن خَرَجَ مِن مَنزِلِهِ يريدُ زِيارَهَ الحُسَينِ بنِ عَلِي بنِ أبيطالِبٍ:، إن كانَ ماشِيا كَتَبَ الله لَهُ بِكُلِّ خُطوَهٍ حَسَنَهً، وحَطَّ بِها عَنهُ سَيئَهً، حَتّى إذا صارَ بِالحائِرِ كَتَبَهُ الله مِنَ المُفلِحينَ، وإذا قَضى مَناسِكَهُ كَتَبَهُ الله مِنَ الفائِزينَ، حَتّى إذا أرادَ الانصِرافَ أتاهُ مَلَكٌ، فَقالَ لَهُ: أنَا رَسولُ اللهِ، رَبُّكُ يقرِئُكَ السَّلامَ، ويقولُ لَكَ: استَأنِفِ العَمَلَ، فَقَد غُفِرَ لَكَ ما مَضى».
[3]. http://www.mashreghnews.ir/fa/news/503232/.