سینه‌زنی و بی‌تابی در مصائب سیدالشهدا
نویسنده در صفحه 21 با عنوان «تناقضات مذهب شیعه» می‌گوید: «علمای مذهب بر سر و سینه زدن در عزاداری عاشورا را کار درستی دانسته‌اند؛ ولی از کتاب و سنت، نصی برای مشروعیت آن وجود ندارد». پاسخ اولاً: برای جواز هر عملی به ن
نويسنده در صفحه 21 با عنوان «تناقضات مذهب شيعه» مي‌گويد: «علماي مذهب بر سر و سينه زدن در عزاداري عاشورا را كار درستي دانسته‌اند؛ ولي از كتاب و سنت، نصي براي مشروعيت آن وجود ندارد».
پاسخ
اولاً: براي جواز هر عملي به نص و روايت خاص نياز نيست، بلكه بنابر حكم عقل و عموم آيات و روايات هر عملي كه مورد نهي شارع نباشد، جايز است و علما از آن به برائت عقلي يا نقلي يا قاعده حلّيت تعبير مي‌كنند. براي همين است كه موضوعات جديدي كه در دوران ما واقع مي‌شود، مثل استفاده از كامپيوتر و هواپيما و يا مسائل پزشكي و حتي جشن تولد و مانند اينها با آنكه روايت خاص ندارد، جايز است. عزاداري و شيوه آن نيز تا وقتي دليلي بر منع آن نباشد، جايز است. همچنين چاپ اطلاعيه، عكس، اعلام تسليت، گرفتن مجلس ختم و آوردن گل با روبان مشكي و مانند اينها تا نهي شرعي نداشته باشد، جايز است.
ثانياً: انبوه روايات اهل بيت: دلالت بر جواز و استحباب بي‌تابي و عزاداري بر سيدالشهدا(عليه السلام) مي‌كند كه جز افراد غافل نمي‌توانند آنها را ناديده بگيرند. امام صادق(عليه السلام) فرمود: «گريه و بي‌تابي در هر موردي براي انسان مكروه است مگر گريه و بي‌تابي بر حسين بن علي(عليه السلام) كه در اين كار، پاداش مي‌برد».[1]
همچنين حضرت صادق(عليه السلام) به «مسمع بن عبدالملك» فرمود: «آيا آنچه را بر حسين(عليه السلام) وارد شد، ياد مي‌كني؟» عرض كردم: «آري». فرمود: «بي‌تابي مي‌كني؟» عرض كردم: «به خدا قسم آري و مي‌گريم چنان‌كه خانواده‌ام اثر آن را در من مي‌بينند و از غذا خوردن مي‌افتم به گونه‌اي كه در صورتم [اثر اضطراب] نمايان مي‌شود». حضرت فرمود: «رحمت خدا بر اشك تو. بدان كه تو از كساني هستي كه اهل بي‌تابيِ بر ما به حساب مي‌آيند».[2]
آيا بر سر و سينه زدن از مصاديق بي‌تابي نيست كه در اين روايات به آن تأكيد شده است؟ حضرت باقر(عليه السلام) فرمود: «سخت‌ترين بي‌تابي، فرياد به آه و ناله و بر صورت و سينه‌زدن و كندن موي است».[3]
اين حديث دلالت مي‌كند براينكه، همچنان كه اين كارها در مصائب عادي روا نيست، در عزاي سيدالشهدا(عليه السلام) همين كارها از مصاديق جزع بوده و مستحب است.